Ne var ki...

Her fikirle güzergahın her noktası arasında, belleğin anlık çağrışımlar yapmasına yarayacak bir benzerlik ya da bir zıtlık ilişkisi kurulabilir.* 

Herta Müller, Tek Bacaklı Yolcu'da, kentlerden kentlere, içerden dışarıya, zihinden kalbe varan geçitler inşa ediyor. Yabancılaşmanın had safhada, iletişimin neredeyse imkansız olduğu bir düzlemde Müller'in kahramanı İrene, kendini yerleştireceği noktayı arıyor. Her şeyi öğütmekte kararlı bir geçmişe, şimdiye ve meçhul bir geleceğe direnerek...

Calvino'nun Görünmez Kentler'de inşa ettiği hayali mecralar, Müller'in bakışıyla yeniden şekilleniyor Tek Bacaklı Yolcu'da; daha muğlak ve daha sancılı bir biçimde... Diktatör, İrene'nin peşi sıra yürüyor. Duvarlar insanın üstüne üstüne geliyor. Sonra uzaklardan Pavese'nin hüzünlü sesi duyuluyor: Ne var ki genç değildim artık.

Nihayetinde, zaman ve uzamı alt eden, çıkmıyor.

Direnişe devam.

(Alıntı: Italo Calvino, Görünmez Kentler. Çeviren: Işıl Saatçıoğlu, YKY.)