Sevdiğimi söyleyemem, hayır. Yaşadığım için dayanıyorum, bir de sorumluluklarım olduğundan. Bunlar bir yana, ben karamsar takımından sayılırım. Bir şeylere umut bağlamak gerekir. Hiçbir şeye umut bağlamam. Mümkün olduğunca az acı çekerek ölmeyi umut ederim. Herkes gibi. O kadar. Kimse benim yüzümden veya benim için acı çeksin istemem. Huzur içinde ölmek, değil mi? Mümkünse bir enfeksiyon sonucu ya da aslında, kendimi öldüreyim. Çok daha basit olur. Öteki türlüsü çok daha çetin olacak. Çalışmak, artık, geçen seneye kıyasla çok daha sancılı, seneye daha kötü olacak.
O kadar.
(Dün Welsh'in iyimserliği, bugün Céline'in kötümserliği... Céline'in sözleri, Paris Review söyleşisi için yöneltilen soruya cevaben: "Hayattan nefret mi ediyorsunuz?" Söyleşi 1960 tarihli, Paris Review Söyleşileri derlemesinde üçüncü ciltte yer alıyor. Görsel, Damien Hirst, Death Explained.)
Bir yerde de şöyle bir şey demişti:
YanıtlaSil"Şu anda ölecek olsam, son düşüncem Hoşçakalın ve Teşekkür Ederim! olur. İşe yarar bu. Kötü olmanızı dilemem, kendinize dikkat edin yeter. Çok da endişeli değilim kendi adıma. Bencilliğim yoktur benim. Dünya zaten oldukça bencil, değil mi?"
hayır, yanılıyorsunuz (amma da iddialı bir karşı çıkış)!
YanıtlaSil("hiçbir şeye umut bağlamam" demiş céline, oysa bunu söylerken bile kendisini anlayacağımızı umut ediyor, alttan alta. umut bağlamayan sadece susar. gerçeği/ gerçekleşecekleri bilen biri umut etmez; bilir. bilgi, umudu bitirir. bizlerse bilmekten çok umut ederiz. yazılan her kelime; bir şeyi, bir başkasına iletme umuduyla ilgilidir. umut, iletişimin tek gerçek sebebi.)
alıntıladığınız sözlerde céline'in kötümserliği değil, iyimserliği görünüyor: dünyaya gelirken en çok kaç kişiyi ilgilendirir varlığımız? anne, baba, aile. o kadar. küçük bir topluluk içine, büyük bir umut veririz, bir ihtimal. giderken hiç kimseye acı vermemeyi istemek kötümserlik olamaz. herkesin yeterince acı çektiğini biliyorsak, onlara fazladan kendi varlığımızı yük etmekten çekiniriz. iyiliği sevdiğimiz için.
dünyaya gelirken birkaç kişiye hissettirdiğimiz iyimserliği sürdürmenin yolu, gidişin acısını hiç kimseye göndermemek olabilir.
bakınız: köpekler ve allah