"1970'lerde büyümüş olduğum için gurur duyuyorum," diyor Welsh. "Anne babalarımızın yüzmeye gittiğimizde bize eşlik etmesi gerekmezdi o zaman. Sapıklar hakkında endişe duymaya gerek yoktu. Kendi başımızın çaresine nasıl bakacağımızı bilirdik biz. Şimdi öyle çok korku var ki. Korku ve kontrol. Kendi savunma mekanizmalarını kaybettiğin ölçüde kontrol altında tutulman gerekiyor."
Bu, sanırım, bizim post-demokrasi çehresinde yaşadığımız 21'inci yüzyıl hayatı. Eğer gelecek algısı iki haftadan ötesini kapsayacak denli kaçık olsaydı, Welsh karamsarlığa kapılırdı. Ama kaçık değil ve karamsarlığa kapılmıyor. Umut olmadığını, sürprizlerin beklenemeyeceğini söyleyecek denli küstah olmadığını belirtiyor. "Hâlâ iyimserim," diyor. "Hayatın sapkın yanı da bu işte, her şey aksine işaret ederken iyimser kalabilmek. Uzun süreli hüsranlara kapılacak kadar odaklanma yetisine sahip değilim."
(Irvine Welsh, Guardian söyleşisi, Sally Vincent, 2002.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder