Gözyaşı

Ben bir öykü anlatıcısıyım ve size bazı öyküler anlatacağım.

1960'lı yıllarda, ilkokul üçüncü sınıf öğrencisiyken okul bizleri bir ıstırap sergisine götürdü ve öğretmenimizden aldığımız talimatlar doğrultusunda acı gözyaşları döktük. Öğretmenin görmesi için gözyaşlarımın yanaklarımda durmasına izin verdim ve bazı sınıf arkadaşlarım avuçlarına tükürüp ellerini yüzlerine sürerek numaradan gözyaşı dökerken onları izledim. Ağlayan çocukların arasında -kimi gerçekten, kimi numaradan- yüzü kuru olan ve elleriyle suratını örtmeksizin, sessizce duran biri vardı. Şaşkınlık ya da kafa karışıklığı içinde gözlerini kocaman açmış, bizlere bakıyordu. Geziden sonra öğretmene şikayet ettim onu ve disiplin cezası aldı. Yıllar sonra, onu gammazladığım için duyduğum pişmanlıktan bahsettiğimde öğretmen en az on öğrencinin benim yaptığımı yaptığını söyledi. O çocuk olaydan on yıl ya da daha kısa bir süre sonra ölmüştü ve onu her düşündüğümde vicdanım derinden sızlıyordu. Ama mühim bir şey öğrendim bu olay sayesinde, o da şu: Çevrenizdeki herkes ağlarken ağlamamak da haktır ve dökülen gözyaşları salt gösteriş içinse ağlama ihtiyacı o denli derinleşir.

(Mo Yan, 2012 Nobel Edebiyat Ödülü kabul konuşmasından kesit. Tavrını eleştirenlere eleştiri mahiyetinde... Görselde, Mo Yan'ı eleştirenlerden Ai Weiwei'e ait bir iş: Ayçekirdekleri.)