Kara!

Bazı eleştirmenlerin tasarıma ve tipografiye karşı mesafeli durmasını oldukça ilginç buluyorum. 'Dilerseniz eski kafalı olduğumu söyleyin ama ben romanın kelimelerle yazılanını severim,' diye alaycı alaycı konuşanlar oluyor. İroniktir, eğer matbaa tarihi ve kültürünü incelerseniz tek sütun ve salt düzyazıdan oluşan metinlerin oldukça yeni bir gelişme olduğunu görürsünüz ki bunun altında da edebiyat geleneğinin izlediği yol değil, matbaaların standart prosedürlere geçişi ve yayıncıların tembelliği yatıyor. 

Düzyazının sınırları vardır ve bazen lirik bir anlatım ya da metafor ile yetinmek mümkün olmaz. Bazen bir sayfada ihtiyaç duyulan yegâne şey, kara bir dörtgen olabilir. 

(Salvador Plascencia, The Bomb söyleşisi.)