Depresif kişinin terapistinin geldiği ekol, aktarım ilişkisinin sağaltıcı bir kaynak olduğunu reddediyordu ve bu yüzden de kasıtlı olarak yüzleşmeden, "böyle olmalı" önermelerinden ve bütün o normatif, yargılayıcı, "otorite" temelli kuramlardan kaçınarak yargı-açısından- daha tarafsız bir biyodeneysel modeli ve analoji ile anlatının yaratıcı kullanımını yeğliyordu (bu amaçla el kuklalarının, polistren malzeme ve oyuncakların, rol yapmanın, insan heykelin, aynalamanın, dram terapisinin ve uygun vakalarda, baştan sona titiz bir şekilde senaryosu ve resimli taslağı hazırlanan Çocukluk Rekonstrüksiyonlarının kullanılması da mümkündü, ama zorunlu değildi.) Depresif kişinin akut duygusal rahatsızlığını dindirmek ve normal bir yetişkin hayatı denebilecek bir şeyden tat alması yolunda (depresif kişinin) yaptığı yolculuğun devamını sağlamakta yardımcı olabilecek şu ilaçları vermişti: Paxil, Zoloft, Prozac, Tofranil, Welbutrin, Elavil, (bölgedeki bir Ruh Hastalıkları kliniğindeki iki haftalık gönüllü yatan hasta tedavi süreci sırasında uygulanan) tek taraflı elektroşok tedavisiyle birlikte Metrazol, lityum tuzu eşliğinde veya onsuz Parnate, Xanax eşliğinde veya onsuz Nardil.
Bunların hiçbiri, depresif kişinin uyanık geçen her saatini yeryüzünde tarifsiz bir cehenneme döndüren acı ve yalnızlık hislerini azaltmıyordu ve ilaçların çoğunun depresif kişinin tahammül edemediği yan etkileri vardı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder