Joyce Carol Oates'un Güzel Bir Kız'ı birkaç gün içinde kitapçılarda olacak. Güne kitap ve Oates hakkında bir blog yazısıyla başlama kararındaydım ancak biliyorsunuz, blogda kurallar esnek, çağrışımlar çeşitli. Tasarlanmış yazıyı erteleyip mayıs sıkıntısının eşsiz yoldaşlarından Ingeborg Bachmann'a bırakacağım sözü. İyi haftalar.
Ama bu sabah hemen yine uyuyamamıştı, sadece rahatlayıp gevşemiş ve mutlu, yatak yorganlara gömülmüş yatıyor ve düşünüyordu: Korkunç. Bir şeyin katlanılmazlığına ilişkin belli belirsiz bir duygu vardı içinde, ama ne olduğunu bilmiyordu...
Dikkatle yataktan çıkmaya davrandı, ama bitkinlikten hemen yine yatağın içine yıkıldı, çünkü ilk yapılacak şey üzerine bir kez daha düşünülmesi gerekiyordu. Bir süre sonra Beatrix, yavaş yavaş ayılıp kendine gelen bu baygın kişi, gözlerini kırpıştırarak çalar saate, oryantasyon dolayısıyla nefret ettiği kadar gereksindiği bu aygıta baktı, saat on biri geçmişti çoktan. Uyandıktan sonra yeniden uyuduğunu anımsayamadığı için, gözüne bir bilmece gibi göründü bu, daha ilk çeyrek saatte gücünü tümüyle harcayıp tüketmişti; içinde, derinlerde bir şey biraz sessizce onu geri çekilmeye çağırıyordu. Beatrix karar verdi, kendini hiçbir şeye zorlamayacaktı, çünkü bir şeyi zorla ele geçirmeye kalktı mı, çabası boşa gidiyordu hep...*
Şu kadın soyu ne olur bir kez daha meyveye el uzatabilse, bir kez daha gazap duygusu uyandırabilse, bir kez daha kendi yeryüzünü belirleyebilseydi! Bir başka uyanışı, bir başka utancı yaşayabilseydi! Bu soy, asla son biçimini kazanmış sayılmazdı. Olanaklar tüketilmemişti henüz. Meyve asla elden çıkarılmış değildi, henüz değildi. Birbirine eşdeğer tüm meyvelerin burcu burcu kokusu havada süzülüyordu. Başka bilişlere ulaşabilirdi insan. Charlotte özgürdü. O kadar özgürdü ki, bir kez daha ayartılabilirdi. Büyük bir ayartıyı yaşamak, kendisinden önce böyle bir şeyin sonuçlarına nasıl katlanılmışsa, kendisi de ilgili ayartının sonuçlarına katlanmak ve bu yüzden lanetlenmek istiyordu.**
(* Sorunlar, Sorunlar; ** Gomorra'ya Bir Adım. Otuzuncu Yaş; Ingeborg Bachmann. Çeviri: Kamuran Şipal,YKY.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder