Geçtiğimiz hafta blogger'ın genelinde yaşanan bir sorun yüzünden iki gün boyunca erişim sağlanamadı bloga, birkaç yazı da ortadan kaybolmuşa benziyor. Önümüzdeki günlerde telafi etmeye bakacağız kayıpları.
İğrenç Adamlarla Kısa Görüşmeler'i, burada da bahsettiğimiz üzere, geçtiğimiz günlerde yayımladık. Kitap, birbiriyle az çok bağıntılı fragmansal anlatılardan oluşuyor. Okuma tecrübesine dair tüyo vermek istememekle birlikte, metnin en boğucu ve sarsıcı parçalarından birinin Depresif Kişi olduğunu söyleyebiliriz. David Foster Wallace, söyleşi yaptığı Alman die Zeit dergisine Depresif Kişi'den ve biraz da dünya hallerinden bahsetmiş:
DFW: Yazdığım en acı verici şeydi bu öykü. Narsizme dair ki bu da depresyonun bir parçası. Karakter bana dair şeyler de yansıtıyor. Öyküyü yazdığım sırada pek çok dostumu kendimden uzaklaştırdım; çirkinleşmiş ve mutsuzlaşmıştım, insanlara bağırıp duruyordum. Depresyonun acımasız yanı kendine dönük bir hastalık olmasıdır - Dostoyevski bunu Yeraltından Notlar'da da bize gösterir. Depresyon acı verdikçe kendini daha çok tüketir hale gelirsin; depresyon ne denli ağırsa o kadar kendine odaklanırsın ve çevrendekilere o denli yabancı ve itici görünürsün.
Die Zeit: Ancak sizin karakterlerinizin aksine, Dostoyevski'nin karakterleri kendini bulma temalı workshoplarda, rehber kitaplarla vakit geçirmiyorlardı.
DFW: Terapi çapında yaşıyoruz. Bahsettiğimiz öykü bu kişinin ne denli itici olduğundan ve modern çağlara özgü bu ruhsal sancıların ve kavrayışların ne kadar itici olduklarından, kişiyi daha da itici hale soktuklarından bahsediyor.
Die Zeit: Terapiye inanmıyor musunuz?
DFW: Şöyle söyleyeyim: Dünyada acı çekmeden yaşamak mümkün değil, fiziksel ya da ruhsal olsun. Bu acıların üstesinden gelmek için bazı mekanizmalar geliştirmişiz. Terapi, din ve ilişkiler, maddi anlamda başarı. Bu çabaların faydası olacaktır ama tam da bunlar yüzünden sorunlar baş gösterir.
(Görsel, Cy Twombly'ye ait, Cygnus. Zeit söyleşisinden kesitlere yer vermeye devam edeceğiz.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder