Sahip olduğum her şeyi kaybetmenin, sokaklarda açlık ve polis korkusu içinde yürümenin ne olduğunu bilmekle birlikte, korkunç denebilecek bir şey gelmemişti başıma o güne dek. Tek bir arkadaş bile bulamamıştım henüz, ki üzücü olmaktan çok şaşırtıcıydı çünkü o güne kadar gittiğim her yerde çok kolay olmuştu arkadaşlık kurmak. Ama dediğim gibi, korkunç denebilecek hiçbir şey gelmemişti başıma. Arkadaşsız da yaşayabilir insan, sevgisiz, hatta parasız bile. İnsan Paris’te sadece keder ve ıstırapla yaşayabilir, bunu keşfetmiştim. Acı bir perhiz gerçi, kimileri için en iyisi belki de. Her neyse, tükenmemiştim henüz. Felaketle cilveleşiyordum sadece.
(Henry Miller, Yengeç Dönencesi. Çeviren: Avi Pardo. Cuma günü raflarda...)
Alalım bakalım. :)
YanıtlaSilAkıcı bir dil, not aldım ama öyle çok ki almak istediklerim..
YanıtlaSilteşekkürler..
ankara dost kitabevi'ne gelmemiş, yani en azından sabah 11 civarında gelmemişti, belki şu an gelmiştir günahlarını almayayım :)
YanıtlaSiliyi çalışmalar.
Kemal Eser
YanıtlaSilBaşka yerlerde de sürer hayat.Hayat her yerde sürer.Nereye gidersem gideyim dram var sanki.Bitten farkı yok insanların-teninin altına girip gömüyorlar kendilerini.Kanatana kadar kaşınırsın ama asla kesin kurtuluş yok bu bitlerden.Nereye gidersen git hayatlarını berbat ediyor insanlar.Herkesin kendine ait trajedisi var.Kanımıza işlemiş,talihsizlik,sıkıntı,elem,intihar...Felaketlerle,asabiyetle,anlamsızlıkla dolup taşıyor atmosfer.Kaşın kaşınabildiğin kadar-derin soyuluncaya dek.
(Yengeç Dönencesi-Henry Miller)