Sırf en sevdiklerim, tam da onlara tahammül edemediğim anlarda kendi mutsuzluklarıyla yüzleşmesinler diye ne çok yalan söylemem ya da çenemi tutmam gerekmişti. Duyduğum nefretin sonsuza dek sürmesini dilediğimde tiksinti onu yumuşatıyordu. Bir gıdım sevgi ile kendime yönelttiğim onca suçlamanın arasında yeni bir nefreti buyur ediyordum. İş başkalarını sakınmaya geldi mi sağduyum her zaman yetmişti.
Kendi mutsuzluğum söz konusu olduğundaysa, asla.
(Keşke Bugün Kendimle Karşılaşmasaydım, Herta Müller. Çeviren: Mustafa Tüzel. Fotoğraf: Elif Suyabatmaz.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder