Her gün 116. Cadde'deki metro istasyounda tartılıyordum. Tartıdaki sayı gitgide düşüyordu; o sevimsiz memur takım elbisesinin altında yavaş yavaş yok olup gidiyordum ancak çok güzel bir kıza şişmanladığımı, artık neredeyse gerçek bir erkek olduğumu anlatan mektuplar yazıp benimle evlenmesini söylüyor, daha fazla karşı koymamasını rica ediyordum. Yalanlar uyduruyordum: 57 kilo. 58 kilo. (...)
Aslında yazdıklarıma ben bile inanmıyordum ama New York'ta umutsuz bir şair olma fikri hoşuma gidiyordu. Sefil bir hayat sürüyordum, gelgelelim bu, hoşuma gidiyordu. Nesneler ve insanlarla arama neredeyse metafiziksel bir mesafe koyuyordum ama bu, hoşuma gidiyordu. Kendimi bir hayalet gibi hissediyordum ve bu, her şeyden çok hoşuma gidiyordu.
(Luiselli, Valeria. Çeviren: Seda Ersavcı. Görsel, Giphy'den.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder