Özet değil!

Bir kitabı anlatmak, gördüğünüz bir rüyayı anlatmak gibi biraz, insan, ne söylerse söylesin, rüyası içinde kalır ya hani... Düzenli takipçiler, bu blogun kitaplardan bahsederken soyuta kaçmasına, hele de iş özete gelince hepten yan çizmesine aşinadır. Hafta boyunca adına yaşam da denen çölden, kimi zaman serap kisvesine giren yanılgıların kaçınılmazlığından ve var olmanın, bugün bu dünyada ne denli maddi parametrelerce betimlendiğinden dem vurduysam da şimdi, özet zihniyetine direnerek az çok somut konuşma zamanı:

Kral için Hologram, Dave Eggers’ın olgunluk romanı. Orta yaşlı sayılacağı günleri geride bırakmış, değişen dünyanın ekonomik manzarasında kendine yer edinmeyi başaramamış, kafası karışık bir adamın, Alan Clay’in hikâyesi. Clay'in dünyanın bir ucundan diğerine, Boston’dan Suudi Arabistan’a gelir ve kralın kendi adını taşıyan kentte her an bulunabilmesini sağlayacak bir hologram teknolojisi satmakla görevli olduğu Kral Abdullah’ı beklemeye başlayışının hikâyesi... Kral için Hologram, hayallerinden başka sermayesi olmayan ve beklemekten bıkıp usanmayan bir adamın kurtlar sofrasında yer edinme uğraşının, paranın gücüne tapılan bir dünyada kendi yolunu arayışının romanı.

Bugüne, bu çağa ait bir roman bu, dünya sancısına küresel kapitalizmin kısır iklimi üzerinden bakan ve kahramanını Arabistan çöllerindeki ıssızlıktan yasaklar karşısında körüklenen hedonist partilere, otel odalarının karanlık köşelerinde kendini deşmeye, köylerde kurt avına sürükleyen ve nihayetinde, asla gelmeyecek bir şeyleri beklemekten başka bir şey yapamayacağı bir noktada bırakan - dünyanın bir köşesinde, parasız pulsuz, umutsuz ve debelenir halde. Eggers'ın en gerçekçi romanı.

Matbaadan geldiği gün, romanda bahis konusu edilen kralın ölmesi, ardından ilan edilen yas, vesaireyi düşününce acı acı gülümsüyor insan... 'Kral öldü, yaşasın halk' çığlıkları dahi atılamayan, kralların, para babalarının, iktidara geçip bağır bağır bağıranların ortalıkta cirit attığı sözde uygar bir çağda, ironi tek dayanak belki de.