... Kurmacayla süngerli bir hücreye girersin, olay budur. Koşabilir, kafanı duvarlara çarpabilirsin; yapabilirsin bunları ve sonuçlarından doğrudan etkilenmezsin. Öte yandan, senin tecrübenle okurlarınınkinin aynı olması gerekmediğini bilirsin. Bunu seviyorum. Öykülerin, yazar ve okur arasında ortaklaşa bir çalışma içerdiğini düşünüyorum esasen. Sinemada, bana kalırsa, yönetmen yüzde doksanı, izleyici yüzde onu koyar ortaya. Öyküdeki gibi, kahramanın sesini, görünümünü, gerçekleşenlerin hızını hayal etmeye benzemez (sinema)... Ortalama bir romanda iş yüzde 70 yazara, yüzde otuz okura düşüyor diyebilirim. Benim öykülere gelince, elliye ellidir.
Bence biz (okurla) yarı yarıya ortağız.
(Etgar Keret, Granta söyleşisi. Duvar resmi, Berlin'den.)
Keret'in okuduğum kitaplarını tekrar okumaya başladım, o kadar çok hikâyesi var ki insan bir yerden sonra unutuyor... Bu arada Swamplandia geliyor demek, nihayet. O kadar bekledim umarım beklediğime değer...
YanıtlaSil