Kuzey Carolina Üniversitesi 1800'lerin başlarından kalma neşriyatı dijital ortama aktarmış; içlerinde pek çok ilan yer alıyor. Ben, kurmaca yazarı olarak ara sıra karnımdan konuşmaktan, insanların seslerini bulup onların konuşmasına öykünmekten hoşlanırım. Gelgelelim ilanların dili o kadar mükemmeldi ki onları kitaba aynen ekledim - artık kamusal alanda yer alıyorlar zaten. Köleliğe dair onların ortaya koyduğu onca şeyi yansıtabilmem mümkün değildi. Mesela şunun gibi, "Bessie, 17, melez, yüzünde eski bir yanıktan kalma bir yara izi var, hiçbir neden yokken kaçtı, asık suratlı." Hepi topu sekiz satır belki ama insan, "Yüzü neden asıkmış, niçin kaçmış, o yanık izi nasıl olmuş?" demeden edemiyor. Bu nedenle kitaba dahil ettim bu ilanları, dört adet var toplamda. Beşincisini Cora için kendim yazdım -o kaçıyor elbette- çünkü kitabın sonunda ona iyi dileklerimi sunmak istedim. Başına gelen bütün o kötü şeylerden dolayı üzgündüm ve onun ilanını bir yazar olarak değil, bir insan olarak kaleme aldım - açıklaması güç biraz, ama ona yaratıcısı sıfatıyla değil, insan olarak bir şey vereyim istedim. Köle ilanları, sonlardaki Cora ilanına varana değin tempoyu oturtmak, ona yer açmak için elzemdi.
(Gerçeğin karnından çıkma Yeraltı Demiryolu'nun yazarı Colson Whitehead, LitHub söyleşisinde kurmacadan ve hakikatten bahsediyor. Görseldeki iş, Aaron Douglas'a ait.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder