Karanfil görmeye halen katlanamıyorum. Ya da glayör. Ne zaman yüksek rütbeli bir sosyaliste cenaze töreni düzenlense hep bu çiçekler kullanılırdı, çünkü bunlar uzun süre dayanır. Ama ben hep çabucak solan çiçekleri sevmişimdir, hercaimenekşelerini, inciçiçeklerini, yıldızçiçeklerini, alevçiçeklerini, kendilerini kötüye kullandırmayan çiçekleri. İnsanlar söz konusu olduğunda da durum aynı - kendilerini kullandıranların karakterleri müsaittir buna. Karakteri müsait olmayanları zaten kullanamazsınız. Karanfiller ve glayörler çabucak solsaydı parti yetkililerinin cenaze çelenklerinde onlara rastlamazdınız. Oysa küçük bahçelerde büyüyen, kısacık bir süreliğine açan çiçekler - onlar güçten yoksun olanlara aittir.
Bunca zaman bir diktatörlükte yaşayınca insanın kafasından birkaç tahta eksiliyor, biliyor musunuz?
(Herta Müller, Paris Review söyleşisi. Görsel, Karl Blossfeldt'e ait.)
İnternet kitapçılarının erken uyarı servis hizmetleri sağolsun yeni bir Siren kitabı çıktığı haberini uçurdular.Jack Kerouac, Deniz Benim Kardeşim. Bu arada blogda yaprak kımıldamıyor ve daha da tuhafı blog okuru da yazarı bundan rahatsız değil gibi görünüyor. Oysa yaza giriyoruz, ki yaz yayıncılar nazarında ölü mevsimdir. O halde son bir gayretle, el verelim, güzel bir kapanış yapalım, blogu canlandıralım. Olmaz mı?
YanıtlaSil