Artış

Barthelme, Pamuk Prenses’te dilin hükümranlığını kırmaya çalışıyor. Metni yinelenen ve yinelendikçe içi boşalan ifadelerle deyişler üzerine fragmansal olarak yapılandıran yazar, içeriği ve üslubu bir kolaj oluşturacak şekilde kaynaştırıyor. “Çöp fenomeni” adını verdiği kültürel hastalığı tanımlarken, ülkedeki kişi başına çöp üretiminin 1920’deki günde 1,25 kilodan, 1965’te günde 2 kiloya çıktığını, ayrıca her yıl yaklaşık yüzde dört oranında arttığını, bu oranın muhtemelen yükseleceğini ve çok yakında yüzde yüz noktasına ulaşabileceğini söylüyor: “Tabii öyle bir noktada sorun, kabul edersiniz ki, bu ‘çöp’ü imha etme sorunundan niteliğini değerlendirme sorununa dönüşür, çünkü sonuç olarak elimizde olan yüzde yüz çöptür, değil mi? Böylece çöp ‘imha etme’ sorunu artık ortadan kalkabilir, çünkü her yer çöp olur. O halde öğrenmek zorunda kalacağımız tek şey onu nasıl belleyeceğimiz – argo oldu ama cuk oturdu buraya.”

(Çöpe dair düşünceler ve Donald Barthelme. Pamuk Prenses'ten günümüze... Barthelme'nin öyküleri, önümüzdeki aylarda Monokl tarafından yayımlanacak. Bağlantıda, bira kutusundan yapılma ev - bugün geri dönüşüme adanmış bir anıt olarak geçiyor.)