Devam

Lukacz düşünden muazzam bir baş ağrısıyla uyandı. Vücudundaki yaralar korkunç sızlıyor, bazılarından irin akıyordu. Uykusunda onları kaşımış olmalıydı. Kafesinden çıktı, kapıyı arkasından kapattı ve doğru 3 numaralı deney laboratuvarına yollandı (deri kanseri araştırma laboratuvarı.) Gurur duyuyordu orada çalışmaktan. Diğer hayvanların çoğu basit deneylerde (2 numaralı kozmetik laboratuvarı ya da 4 numaralı göz tembelliği laboratuvarı gibi) çalışırken o gerçekten önemli bir deneyin bir parçasıydı. 09.00 iğnesi için laboratuara tam zamanında vardı. İğneyi İrena yapardı. “O yaraları kaşımaktan vazgeç, Lukacz,” dedi İrena. “Durumunu daha da güçleştiriyorsun.” Lukacz yaraları kaşımayı bıraktı. İrena en sevdiği laboratuvar asistanıydı. “Söyler misin,” dedi Lukacz, iğneyi yapmakta olan İrena’ya, “kanser ilacını bulduktan ve deney sonlandırıldıktan sonra bana küçük bir tatil vermeyi kabul ederler mi sence? Ormanı nasıl özledim anlatamam.” İrena iğneyi kolundan çekti. Kadının üzgün göründüğünü fark etti. “Kaygılanma, İrena,” dedi onu neşelendirmeye çalışarak. “Çok uzun kalmam, beni biliyorsun, işime bağlıyımdır, bir ay bile geçmeden duvarlara tırmanmaya başlarım. Döner dönmez Alzheimer deneyine gönüllü olacağım, böylece birlikte çalışmaya devam edebileceğiz.” 

İrena ona sarıldı ve ağlamaya başladı. 

(Maymun Amca, Etgar Keret. Çeviren: Avi Pardo; Buzdolabının Üstündeki Kız'da yer alıyor. Görselde Noaz'a ait bir iş: Düşünen Maymun, Zaragoza'da bir duvarın üzerinde.)